در شرایطی که در اندوه سانحه سقوط بالگرد و شهادت ریاست محترم جمهوری، وزیر امور خارجه و تعدادی دیگر از خدمت‌گزاران کشورمان هستیم، نوشتن از هر کاری دشوارتر است. روح‌شان قرین رحمت واسعه الهی باد. خداوند به خانواده‌های داغدار صبر و سلامتی، و به ملت شریف ایران سربلندی عنایت فرماید.
به جهت آشنایی و دوستی بیست ساله و نیز دوره‌ای از همکاری مستقیم، وظیفه خود می‌دانم از ویژگی‌های شخصیتی و حرفه‌ای برادر عزیزم، شهید دکتر حسین امیرعبداللهیان یاد کنم. دیپلماتی که در نهاد وجودش به شهیدان، جهاد و فرهنگ مقاومت علاقه و ارادت ویژه‌ای داشت، و نهایتا اولین وزیر خارجه شهید در جمهوری اسلامی ایران نیز لقب گرفت.
با دکتر حسین امیر عبداللهیان هم بواسطه ارتباط رسانه‌ای و حضورشان در رویدادهای منطقه‌ای و بویژه مسئولیت در حوزه دفاع از ملت مظلوم فلسطین، و هم یک دوست مشترک که از نزدیکان ایشان بود، ارتباط داشتم. در دوران سفارت‌شان در بحرین (سالهای ۸۶ تا ۸۹) نیز دو بار برای حضور در یک کنفرانس منطقه‌ای و نیز رسانه‌ای به منامه دعوت شده بودم که از نزدیک با رفتار صمیمانه و صفا و صداقت او آشناتر شدم. از همان سفر اول، و در منزل ایشان محبت عمیقی بین ما ایجاد شد که سهم عمده استمرار آن نیز بر عهده دکتر امیر عبداللهیان بود. اگر به هر دلیلی من از تماس غافل می‌شدم، او بود که به بهانه‌ای حلقه وصل و محبت می‌ساخت.
به نظرم در هر مسئولیتی ویژگی‌های فردی و اخلاقی، همپای توانایی تخصصی و مشی مدیریتی اهمیت دارد. چون رویکردهای تخصصی، نگاه سیاسی و مشی مدیریتی به هر حال نسبی و سلیقه‌ای است، اما شرافت انسانی و اصول اخلاقی عناصری پایا و ارجمندتر برای قضاوت افراد است. دکتر حسین امیر عبداللهیان را طی این ۲۰ سال، انسانی شریف و با اخلاق، متواضع و مهربان، اهلِ رفاقت و بامرام شناختم. اگر کاری برای کسی از دستش بر می‌آمد، بدون هر گونه نگاه به سلیقه فکری طرف مقابل، از کمک دریغ نداشت. ضمن اینکه در وظایف محوله نیز اخلاص و بی‌ادعایی، صداقت، تلاش مجدانه و استقامت مجاهدانه داشت.
در چنین شرایطی دکتر امیرعبداللهیان علاوه بر ادامه گفت‌وگوهای مستقیم و غیرمستقیم با اعضای برجام برای احیای آن، تلاش کم‌سابقه و نفس‌گیری داشت تا از طریق گسترش مناسبات با همسایگان، حضور موثرتر در ساختارهای منطقه‌ای و بین‌المللی (مثل تسریع عضویت رسمی در سازمان شانگهای، اوراسیا و گروه بریکس)، و همچنین روابط دوجانبه با طیف وسیعی از کشور ها، توازنی ایجاد کند که هم نیروی شتاب‌دهنده‌ای برای شرایط عمومی اقتصاد کشور باشد و هم عامل فشار تحریک‌کننده‌ای برای کشورهای موثر در جهت احیای توافق هسته‌ای.
