روزهای سخت پس از توافق

این روزها جو غالب همه بخشهای کشور خوش بینی به توافقی امیدبخش بین کشورمان و دول غربی به راهبری امریکاست که پس از کشمکشهای طولانی ، سالیان دراز و سخت و پرداخت هزینه ای بسیار امیدواریم گشایشی در جهت رفع تحریمها و اتصال کشور به سیستم اقتصادی و تجاری و … دنیا برقرار گردد .
در میان صحبت‌های اشخاص و گروه‌ها و جریان‌های مختلف سیاسی و اجتماعی متفقاً رویای آینده‌ای بهتر در ذهن پرورانده می‌شود و این باور مثبت و خوش بینی خوشبختانه وضعیت اقتصادی افسارگسیخته را تا حد زیادی لگام زده و چندی است که بازارهای داخلی چشم اندازی مثبت و رو به جلو را نمایان می‌سازند . اما فردای توافق و فروکش کردن جو احساسی و روانی جامعه ابتدا و اول روزهایی سخت خواهد بود ! در کنار این خوش بینی‌ها –که البته شرط لازم بقای حکمرانی و نجات اقتصاد کشور می‌باشد – نگاهی گذرا به اوضاع و احوال فرهنگی و اجتماعی کشور و بخشهای مختلف حاکی از مسیری سخت و چالش‌هایی بسیار خواهد بود . اوضاع نابسامان فعلی داخلی قطعاً هر گونه گشایشی را با چالش‌های جدی روبه رو میسازد و میبایست سالیان درازی نیز در مسیر اصلاحات داخلی و تغییر ریل فرهنگی ، اجتماعی ، اقتصادی کشور و تبدیل آنها به رفتاری قابل اتصال به نظام بین المللی برنامه ریزی و اقدام نمود . متاسفانه ساختار فرهنگی سازمانهای مختلف دولتی ، شبه دولتی ، خصولتی و حتی خصوصی کشور طی این سالیان طولانی تحریم و تغافل خالی از نیروهای متخصص ، دلسوز ، متعهد به آرمانهای بزرگ و بالندگی کشور ،مسیولیت ناپذیر ودهها صفت منفی دیگر شده‌اند و در بخشهای دولتی و نیمه دولتی فساد و بی مسئولیتی همچون موریانه بنیان‌های اصلی سازمانها را جویده و خروجی بی بهایی را عرضه کرده و میکند !. آیا فردای توافق با این چنین سازمانها و ساختارهایی به خواستگاری اتصال به نظام بین المللی خواهیم رفت ؟ اغلب کشورهای دنیا سیستمهای ضد فساد و فسادگریز را بیش از سه دهه است که تجربه و پیاده کرده اند و حتی بخشهای مختلف خصوصی نیز همچون نهادهای دولتی و عمومی از نظامهای شفاف و قابل دفاعی برخوردارهستند.
از اینرو ضروریست کنون که همه ما امیدوار به گشایش سیاسی و اتصال مجدد به نظام بین‌المللی هستیم به شکل خیلی جدی و همه گیر تمام سیاستگذاری ها و اصلاحات داخلی مورد نیاز شناسایی و طی یک بازه زمانی مشخص با پشتکار بسیار در همه بخش‌های دولتی و غیر دولتی با تلاشی مضاعف زمینه اتصال و ارتباط موثر با نظام‌های بین المللی را فراهم آوریم. کار داخلی بسیار حیاتی ، زمان‌بر و سنگین است و بدون آماده کردن بستر داخلی کشور توافق سیاسی تنها مسکنی زودگذر و کم اثر خواهد بود و ما می‌مانیم و داس بی دسته خود و کشتزاری پیش رو.!