«ریچارد نفیو» معمار تحریمهای ایران در دولت «باراک اوباما» و عضو اندیشکده واشنگتن در سیاستهای خاور نزدیک در مطلبی تحلیلی به تحولات اخیر در منطقه و تاثیر آن روی سیاستهای واشنگتن در برابر برنامه هستهای ایران پرداخته است. نفیو در مجله فارنافرز نوشت: «بیش از ۲ دهه، سیاستمداران تندرو آمریکایی خواستار حمله به تأسیسات هستهای ایران […]
مقامهای آمریکایی گفتند که هواپیماهای نیروی هوایی این کشور از جمله بمبافکنهای بی-۱بی سه هدف را در عراق و چهار هدف در سوریه با ۱۲۵ موشک هدایتشونده نقطهزن و به مدت بیش از ۳۰ دقیقه موشک باران کردند.
اگر اظهارات بلینکن درباره ادامه دار بودن این حملات صحت داشته باشد میتوان صراحتاً به این موضوع فکر کرد که جنگ در خاورمیانه بیخ گوش کشورهای منطقه است که طبیعتاً میتواند دامنگیر کشور ما هم شود.
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی که بیشتر دوران سیاسی خود را در مخالفت با تشکیل دولت فلسطین گذرانده است، هر گونه درخواست آمریکا و اعراب برای تشکیل کشور فلسطین را پس از پایان جنگ غزه رد کرده است.
مجموع این تحولات طی چند روز گذشته و متعاقب آن پس از تحولات 15 مهر در نوار غزه موجب شده تنش و هراس از گسترش درگیریهای نظامی در خاورمیانه به اوج خودش برسد.
«شِرپا» (Sherpa) به نمایندگان ملی کشورها در گروه بریکس تلقی میشود. ایجاد هماهنگی برای اجرایی شدن تصمیمات رهبران گروه بریکس در کشورها از مأموریت های آنها است.بیشتر شِرپاها در بریکس در سطح معاون وزیر امور خارجه هستند. در این میان، کشوری مانند اتیوپی، رئیس کل بانک مرکزی خود را به عنوان شرپا معرفی کرده است.
اما آنچه پشت این اتحاد ظاهرا برادرانه پنهان است، یک رقابت آرام است؛ زیرا هردو کشور در حال رقابت برای رهبری در جهان عرب با یکدیگرند. عربستان سعودی و امارات در پشت صحنه رقابت ژئواکونومیک فعالی را در چند حوزه به راه انداختهاند.
اما در اولین واکنش نسبت به این اتهامزنی آمریکا، نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل متحد اعلام کرد که جمهوری اسلامی «هیچ ارتباطی» با حملات صورت گرفته به نیروهای آمریکا ندارد و آن را نتیجه «درگیری میان ارتش ایالات متحده آمریکا و گروههای مقاومت در منطقه» توصیف کرد.
چندجانبهگرایی را باید با این برداشت موسّع و فراگیر نگریست و آن را تنها در حضور در سازمانهای بینالمللی –که قاعدتاً عمر بسیار کوتاهی در قیاس با کشورهایی با تمدنهای کهن و ریشهدار و نظامهای سیاسی باستانی همچون کشور ما دارند- خلاصه نکرد بلکه باید آن را یک سازوکار برای حل و فصل منازعات و مشکلات در زمانی بسیار پیشتر از اینکه نظام جهانی پس از یک دوره جنگ عالمگیر بدان روی آورد، دانست.